Büyüdükçe o kadar çirkin şeyler görüyoruz ki.
Savaşı öğrendik mesela, savaşın ne olduğunu. Öldürmeyi, tecavüzü, tacizi, baskıyı, hakareti, zulmü.
Korkunç!
Hırsı, kötülüğü, merhametsizliği, ihaneti, arkadan konuşmayı, acıyı, öfkeyi, yalanı.
Berbat!
Kalp kırmayı öğrendik, kırılan kalbimizi 5 dakika sonra peşinden koştuğumuz topla onaramamayı.
Kabus!
Sadece "çocuk" olma vasfından çıkıp cinsiyetinin getirdiği mahalle baskısını öğrendik.
"Erkek dediğin şöyle olmalı, kadın dediğin böyle durmalı."
Oysa ne güzeldik çocukken! Renkleri biliyorduk mesela, rengarenk şeyleri görünce seviniyorduk. Sesleri biliyorduk, dinlemekten, duymaktan, avaz avaz bağırarak tekerleme söylemekten kendimizi alamıyorduk. Dünyanın en basit oyuncağıyla mutlu olabiliyorduk. Yenilmemiştik o zaman daha tek düzeliğe. Başkalarıyla kendimizi yarıştırma hırsına düşmemiştik.
Sana imrendim çocuk! Arkana yaslanıp keyifle çıkardığın seslere imrendim. Seni gördüğüm anda yüzümde beliren gülümsemeye imrendim.
Fotoğrafı görünce içimdeki huzurun bir anda kaosa dönüşüp bana bunları yazdırmasına.. Ne desem.. Kötü bir yer mi artık dünya? Nefes aldırmıyor mu bize?
#24022016 #benbirruyagordum
