Bedenime sığınmış özgür ruhum, çırpın çırpınabildiğin kadar.
Nereye kadar gideceğiz biz seninle?
Ürkek adımlarım, sabırsız yüreğim peki ya sizinle?
Beni yoran ama ruhumu da bir o kadar hırçınlaştıran tarifsiz endişelerim..
Çıkmışım bedenimden yukarıdan bakıyorum şimdi kendime. Bu mutsuz, bu cesaretsiz, bu korkulu halime..
Küçülüyorum baktıkça, küçülüyorum sorguladıkça, minicik oluyorum, ufacık bir noktayım hatta şimdi bak.
Bir küçük nokta neye yarar şimdi?
Neyim sonuyum?
Kaç ayrılığın, kaç hayatın, kaç arkadaşlığın sonundayım?
Ya da hangi romanın en heyecanlı cümlesini bitirdim? Hangi mutluluklara eklendim ya da hangi suskunluklara?
Bir minicik noktayım ben, uçsuz bucaksız ruhumla, korkak yüreğimle.
Kocaman hikâyelerin en sonundayım, hepsini yüklendim getirdim. Hep bitirdim, yitirdim.
Ben hepsini yaptım da minicik halimle, bir başlangıca konamadım gitti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder