En çok neyi kontrol edebiliriz hayatımızdaki? En çok hangisine yeter sabrımız, gücümüz? Bu yorucu ve acımasız düzenin en sıkı neresinden tutarsak kaybetmeyiz?
Aklımızın içindeki sonsuz olasılıkları neyle durdurabiliriz ki?
Öyle çok düşünmesek mesela, düşündüklerimiz bizi zorlaştırmasa diyorum. Daha mı mutlu olurduk?
Olamazdık ki.
O zaman da ne iyiliği anlardık ne kötülüğü . Ne sevdiklerimizin acısını ne de varlıklarının verdiği huzuru. Eksilmeden anlamıyor insan, tamamlayamıyor kendini.
Ama bir yandan da susturamıyorum içimdeki sesleri.
Bu haksızlığın içinde bunları düşünüp anlamaya çalışmak delilik diyorum!
İnsanların çıkarcılığı, vefasızlığı, bencilliği, kötülüğü .. Farkına varmadan, duymadan, görmeden yaşanmaz.
Nasıl ki birilerini sevmeden, birşeylere inanmadan, sığınmadan yaşayamıyorsak.
Ama öyle adaletsiz ki sorgulamadan duramıyor insan.
Kimi bile bile bekliyor ölümü, kimisi anlamadan bilmeden ölüyor.
Kimisi dolu dolu yaşıyor hayatını herşeyi tamamlıyor gitmeden, kimisi daha hayallerini bile kurmaya yeni başlamışken.
Kimi uzun uzun yıllar yaşıyor, kimisi daha doğmadan ölüyor.
Kimi kendini öldürüyor, kimisini bir başkası belki de kendi kanından kendi canından..
Şimdi yine sormadan edemiyorum işte.
En çok hangisine yeter sabrımız, gücümüz?
Yann Tiersen - Goodbye Lenin Summer'78
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder