" Kapat kapıları, yak hayallerini "

Yazıp yazıp siliyorum. 
Hadi şimdi söyle diyorum kendime. Bırak dökülsün ne varsa içinden.
Var mı ki cesaretim, inancım?
En iyisi kaçacak yer aramak. 
Bir avazda tutup nefesimi.. Gitmek gitmek en uzaklara.
Kapatıyorum gözlerimi sımsıkı. Bir sürü şey diliyorum.
Alıp kendimi kendimden, başka başka yerlere koyuyorum.
Öyle güzel oluyorum ki açmak istemiyorum gözlerimi.
Açarsam biter, kapılarım bir bir kapanır diye.
Tam kapanırken tutabilsem diyorum.İçimde öyle büyük bir heyecan var ki..
Sonra korkuyorum arkasındakilerden.
İçeri girip kapıyı arkamdan kapatabilecek miyim?
Huzurlu, mutlu, telaşsız..
Ah vicdanımdan arınıp kalbime sığınabilsem bi ah..
Düşünemeden, kontrolsüzce ardına kadar açtığım kapılardan en çok ben korkuyorum.
Gözümü alan ışığından en çok ben sakınıyorum.
Başka yerlere bakıyorum. Ama gözüm hep orda. 
Azalıyor gitgide açıklık.. Kapatan ben değilim üstelik.
Eğer tutamazsam, karanlık..
Ama anladım ki sadece bana karanlık.
Ben tutamıyorum, hepsi hızlıca kapanıyor işte..
Bir tane daha, bir tane daha..
Bir tane daha..
..