" Çivi çıkar ama yeri kalır. "

İnsanım ben. 
Büyük öfkeler, büyük olgunluklar, büyük tahammüller içimde.
Kocaman sözler ağızlarda. Hakaret insanın en doğal hakkı olmuş gibi.
Hayatında hiçbir yeri olmayan insanlar en önde konuşur olmuş. En çok saygı bekleyen.

İnsanım ben. 
Büyük sabırlar, büyük sessizlikler, büyük kırgınlıklar içimde.
Kocaman sözler ağızlarda. Hırpalamak insanın en doğal hakkı olmuş gibi.
Hüküm vermek, had bildirmek bir sevap işler gibi olmuş.

Birbirimizin üstüne basıp kendimizi boğulmaktan kurtarmaya çalıştıkça.. İnsan mıyız yani?
Acıtıp kırdıkça, susup izin verdikçe, durmayıp zorladıkça.
Daha mı insanız? Daha mı iyiyiz?
Karakter tatmini belki de sadece.

Mantıktan uzak, öfkeye, zarara, art niyete yakın insan olunuyorsa eğer artık..
İnsan değilim ben.

Kontrolü kaybetmek, hiç hakkın olmayana kendinde hak görmek, dilinin erişmemesi gerekene laf söylemek insan yapıyorsa eğer artık bizi.. 
İnsan değilim ben.

Birbirimizi satıp, yalanlar söylüyorsak biz eğer, 
Kendimizi kurtarana kadarsa dürüstlüğümüz,
Vicdanımız kulağımızı sağır etmişse artık,
Kendimize insan demeye gücümüz yeter mi?

Ya da insan olmak en basiti, insanlık en zoru.

Üslup insanın etiketi. Öfke ise karakterin özü.

Bir de hafıza en büyük zayıflığı insanın. Ne yapsan unutmuyor, ne yapsan geri sarmıyor. Kulağında kalıyor çığlıklar, içinde kalıyor acılar ve gözünün önünde duruyor tüm öfkeler. 

Koşarak da kaçsan, arkana bile bakmasan da ya da kalıp dindirmeye çalışsan da hep aynı. Ne eksiliyor, ne diniyor. Herkes en büyük haklara sahipken sen sadece duruyorsun bir köşede. Aklına sığsın diye. Önce için alsın diye. Ama olmuyor. 

Öyle ya ; " Çivi çıkar ama yeri kalır. "

Tıpkı bizde olduğu gibi.

Peki hangimiz daha insanız şimdi?