"Sonrası iyilik, güzellik"

Öfke, insanın zehri.

Damarlarında gezip cayır cayır yakanından, iyilikten uzaklaştıranından.

Tüm güzel yollarda gözleri bağlayan, kendinden başlayıp etrafını da yakıp yıktıran, insanın en büyük düşmanı yüreğindeki öfke.

Sevgi, insanın panzehiri.

Ama takıldığın ilk taşta biteninden değil, her koşulda gitmeyeninden.

Tüm dikenli yollardan geçmeni sağlayan, zor zamanlarda omuzlarındaki yükü üstlenen, insanın en büyük kurtarıcısı yüreğindeki sevgi.

Huzur, insanın kalkanı.

Etrafında ne kadar şey varsa seni bir çizginin arkasına alan, sakınan saklayan.

Korktuğun, üzüldüğün, kırıldığın, kızdığın her şeyin arasından sıyrılmanı sağlayan, gözünü açtığın güne şükür ettiren, insanın en eşsiz kaçışı yüreğindeki huzur.

Başıma gelmez, bana olmaz dediğin varsa hiç deme. İnsan olmanın en zayıf noktası, ne olacağını hiç bilememek. Ama tutacağın bir el varsa hep geçersin o yollardan. Daha iyisini bildiğin için sabredersin, inandığın için direnirsin. Çünkü sevdiğin için güçlüsün. Sevebildiğin, sevilebilediğin için en güçlü sensin. Kini yüreğinde soğutup seni yakmasına izin vermedikçe güçlüsün. Başka sözleri, sesleri duymadıkça güçlüsün.

İyilikten konuştukça iyilik gelir, hep inandım. Kötüyü çağıran biziz, bu da kendimize en büyük kötülüğümüz. Kötüyü konuştukça gelir, en önce yüreğine yerleşir, içine yayılır. Hayatın hep kötü, etrafın hep kötü, tüm olaylar hep kötü ve sen hep bunlara maruzsun sanırsın. Öyle değil o ama. Benim en büyük inancım iyilikten iyilik gelir. Sevgiyle dokunduğun, naifçe konuştuğun, sakince dilediğin sürece gelir gerisi.

Ne güzel demiş Abasıyanık; “Sevmek, bir insanı sevmekle başlar her şey.”

“Bir insanı sevmekle başlayacak her şey; her şey anlam kazanacak, gözlerin parıl parıl parlayacak, ayakların yere değmeyecek, anlamlar anlamlara sığmayacak ve sevmekten başka her şey anlamsız gelecek.”

Hayatınızdan sevgi, size bakarken parlayan gözler, sizinle anlamlanan gülüşler ve en güzeli sizi o bir adım gerideki çizgiye çekip sakinleştiren huzur hiç eksik olmasın. Sevgiyle çözemeyeceğiniz hiç bi’şey yok.  Daha uzun bir ömür için tuzu şekeri bilmem ama öfkeyi, kini bırakın. Sabrın sonu selamet dedikleri doğru. İnandıklarınızın peşinden koşmak doğru. Yüreğini bildiğinin öfkesinde kaybolmak değil çözüm, öfkesini söndürmek. Korkup kaçmak değil çözüm, kimsenin duramadığı yerde dimdik durmak.

Hiç unutmayın; “Sevgi, insanın panzehiri.”

Sonrası iyilik, güzellik.